26 Μαρ 2015

ΕΝΑ «ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ» ΕΙΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Του Δ. Γκολέμη
Πρόσφατα κάπου διάβασα ότι ο Κων. Καραμανλής φέρεται να έλεγε πως «το αδιανόητο πολλές φορές συμβαίνει όχι από συνωμοσία, αλλά από ***». Η τελευταία λέξη παραλείπεται, διότι όλοι την μαντεύουν. Είναι περιττό να πω ότι σε αυτή τη
φλούδα γης του σύγχρονου Ελλαδισμού (δεν ξέρω αν δικαιούμαστε να χρησιμοποιούμε τη λέξη Ελληνισμού αλλά δεν είναι του παρόντος), υπάρχει διαχρονική ροπή στη συνωμοσιολογία. Και θυμήθηκα τούτη τη φράση του Κων. Καραμανλή, όταν άκουσα πολλούς να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και να αναζητούν συνωμοσίες πίσω την «αδιανόητη» απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου σχετικά με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου!
Δεν είναι σκοπός αυτής της γραφής να δικαιολογήσει την σε κάθε περίπτωση απολύτως απαράδεκτη συμπεριφορά του πρώην υπουργού, ο οποίος με την αξιόποινη πράξη της πλαστογραφίας, επιχείρησε να προστατέψει τα μέλη της οικογένειάς του από τους πιθανούς φορολογικούς ελέγχους της περίφημης Λίστας Λαγκάρντ. Πλην όμως η συμπεριφορά του πρέπει να αξιολογηθεί στα μέτρα του νόμου και όχι των εντυπώσεων που κάποιοι επιχείρησαν να δημιουργήσουν με την παραπομπή του, λες και με την απόφαση αυτή του Δικαστηρίου τούτου για το θεαθήναι, θα ξεπλενόταν συμψηφιστικά όλο το όνειδος του πολιτικού συστήματος και για όσους άλλους το ίδιο προφύλαξε και εξακολουθεί να προφυλάσσει.
Είναι δεδομένο ότι η παραπομπή Παπακωνσταντίνου και μάλιστα με ευρύτατη πλειοψηφία από τη Βουλή τεχνηέντως επικοινωνιακά διογκώθηκε. Ουδείς άκουσε έγκριτους νομικούς που υποστήριζαν, ότι πέρα από το προφανές θέμα της παραγραφής λόγω του απολύτως απαράδεκτου νόμου περί ευθύνης υπουργών, τα αντικειμενικά στοιχεία για την απιστία σε βάρος του Δημοσίου ήταν πενιχρά. Και όλοι αυτοί, που ελάχιστα ακούστηκαν, τελικά επιβεβαιώθηκαν με την ομόφωνη αθωωτική απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου για την πράξη της κακουργηματικής απιστίας. Όμως οι μεγεθυντικοί φακοί της σκόπιμης δημοσιότητας της συγκεκριμένης υπόθεσης προκειμένου αυτή η υπόθεση να λειτουργήσει καθαρτικά για το πολιτικό σύστημα και να ξεπλύνει και άλλες ανομίες που ποτέ δεν έφτασαν και δε θα φτάσουν στις αίθουσες των Δικαστηρίων, είχαν δημιουργήσει προσδοκίες στην κοινή γνώμη. Έτσι φάνηκε αδιανόητη η απόφαση του Δικαστηρίου, η οποία όμως δε θα μπορούσε να βασιστεί σε εντυπώσεις αλλά σε στοιχεία. Και το Δικαστήριο έκρινε ομόφωνα ότι δεν υπήρχαν στοιχεία για την κακουργηματική απιστία. Και σίγουρα δεν μπορεί να ήταν εύκολη απόφαση, ούτε και οι δεκατρείς Δικαστές να χαρίστηκαν στον Γ. Παπακωνσταντίνου, όταν μάλιστα γνώριζαν και το αίσθημα της αδηφάγου κοινής γνώμης. Πολύ απλά, όμως, δεν υπήρχαν στοιχεία. Αυτή είναι η αλήθεια.
Όλα τα ανωτέρω γίνονται περισσότερο σαφή, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Παπακωνσταντίνου, ο Άκης και ο Παπαγεωργόπουλος επελέγησαν από το πολιτικό σύστημα (άγνωστο με ποια κριτήρια) να σηκώσουν το ποινικό βάρος όλων των ανομιών της μεταπολίτευσης. Έτσι η κοινή γνώμη περίμενε από τις υποθέσεις αυτές, κάτι που στην πραγματικότητα αντικειμενικά δε γινόταν, δηλαδή μέσα από τις συγκεκριμένες περιπτώσεις να ικανοποιηθεί όλο το περί δικαίου αίσθημα για την κατάντια της χώρας. Δεν μπορείς να δικάζεις τρεις για τις ανομίες εκατό και να περιμένεις να αποδοθεί Δικαιοσύνη με την απόλυτη εξόντωση των τριών! Αυτό δεν είναι κάθαρση αλλά κανιβαλισμός ακόμα ακόμα και των ενόχων! Δεν απαλλάσσω κανέναν από τους τρεις, αλλά πρέπει να βάλουμε τις υποθέσεις στα μέτρα τους. Εκτός από αδιανόητο είναι εξίσου ανόητο και άκρως αφελές να πιστεύουμε ότι μπορεί η Δικαιοσύνη να ξεσκεπάσει μέσα από τρεις περιπτώσεις αυτά που η πολιτική κρύβει επιμελώς με παραγραφές και με σκανδαλώδεις διατάξεις στον περίφημο πλέον νόμο περί ευθύνης Υπουργών, που ουδείς μέχρι σήμερα τον αγγίζει. Και βέβαια η πολιτική δεν είναι κάτι αόριστο, έχει ονόματα και επώνυμα…   

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΓΚΟΛΕΜΗΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

 
Copyright © 2015 Taxalia Blog - Θεσσαλονίκη