Τραγική η χθεσινή αυτοκτονία

Μάνες και γιοί δεν ζούν πιά. Ανθρώπινη αδυναμία. Μαζί εδώ κι ένας στενός δεσμός. Αλλά ας μην το ψάξουμε σε βάθος. Αυτή είναι δουλειά των ψυχιάτρων. Φρικτές σκηνές. Ένοιωσα ένα

κόμπο στο λαιμό. Μου ήρθε να κλάψω με την είδηση. Αλλά συμβαίνουν ενίοτε πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα. Τόσες πολλές ιστορίες, κι άλλες που ο ‘αλάνθαστος’ φακός δεν τις πιάνει. Για να ξεπληρώσει το χρέος της σε όσους την ξεγέλασαν, θα έλεγε αν ζούσε ανάμεσα σε τύχη και ανάγκη. Γιατί στη χώρα μου θα πρέπει την αυγή να πάω να διακονέψω από την πικρή μου ανάγκη μη γίνω βάρος πιο πολύ εγώ ή το παιδί μου. Αλλά τι μου χρειάζεται η ζωή; Ετσι άπραγη δεν το αντέχω.

«Χειρότερο απ’τη διακονία δεν βρίσκεται στον κόσμο», αναφέρει η Οδύσσεια (Ραψ.Ο342). 

Από τότε μέχρι σήμερα παράλληλες οι εποχές. Μόνο που τον 21^ο αιώνα παράγινε το χάλι μας. Δυστυχώς έτσι έγινε η ζωή μαύρο-άσπρο. Κι ενώ η πείνα πλήττει τις φτωχές χώρες και στέλνει στον Άδη τις ψυχές, η ψαλίδα του Πλούτου ανοίγει τις πύλες της στου Αδώνιδος τους Κήπους για μερικούς ακόμα. Αυτό να λέγεται άραγε κατάντια;

Τότε μη λυπάσθε. Έτσι κι αλλιώς πεθαμένοι ήταν. Ένα ηχηρό χαστούκι στο κατεστημένο -κράτος πρόνοιας το δομη...μένο. Παθούσα είμαι κι εγώ. Όταν πρόσφατα βρέθηκα στις επιτροπές των Κ.Ε.Π.Α. «ήμαρτων!» είπα, με έναν ιστορικό φάκελο ασθενειών ανάλογο με τα αδικήματα του Μπιν Λάντεν. Και το λέω γιατί με ‘έκοψαν’  λέγοντάς μου: «Γιαγιά, σύμφωνα με τα κιτάπια  μας παραγράφονται οι ‘καρκίνοι’ σου μετά από 5 χρόνια. Τώρα στα 70 σου μπορείς να πάς να εργαστείς κι ας λείπουν και τα μισά ζωτικά σου όργανα- με ότι αυτό συνεπάγεται». Αίσχος και ντροπή. Ας το λάβει σοβαρά υπόψη του ο νέος υπουργός υγείας. 

Γιατί λοιπόν τόσες αυτοκτονίες; Φταίει άραγε η συνεχιζόμενη ομηρία μας -ή το άλλοθι των ανίκανων; Όσο για τους μελλοντικούς πολίτες-θύματα που βρίσκονται σε απόγνωση (αν δεν υπάρχει ψυχικό πρόβλημα) δεν χρειάζεται και τόση ευαισθησία βρε παιδία. Είπαμε επ’ ουδενί να αυτοχειριάζεσθε. Επ’ουδενί.

Νένα Κ.