"Λεγεώνα των Βλάχων", η μαύρη σελίδα μέρους των Ελλήνων βλάχων (που όμως πρέπει να μάθουν όλοι)

ΑΝΑΝΕΩΣΗ: Διαβάστε την ΑΜΕΣΗ δράση της Ομοσπονδίας Βλάχων (ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΧΑΛΙΑ) που κατήγγειλε την αισχρή σελίδα στο facebook (δειτε εδώ)

Με αφορμή ένα e-mail φίλου, για μία -ακόμη- προδοτική (ακραία-ναζιστική-φασιστική) σελίδα κατά της χώρας μας.

Οι ίδιοι οι βλάχοι (UPDATE: TO EKANAΝ ΑΜΕΣΑ, ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ) θα πρέπει να σβήσουν την σελίδα* αυτή (που προσβάλει τα εθνικά μας σύμβολα, ακόμη και τον Παρθενώνα!) και να βάλουν στην θέση του όποιον ναζιστή-εθνικιστή ζητά... αυτόνομο βλαχικό(!) κράτος. Διότι η παπ@ριά των ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΩΝ έχει ένα όριο και αυτό δεν είναι άλλο από το όριο της λογικής. Δεν είμαστε διατεθιμένοι ως δημοκρατικοί πολίτες να δεχόμαστε τον κάθε παρανοϊκό να γράφει ότι θέλει εναντίον της χώρας μας._

Η "Λεγεώνα των Βλάχων ή Βλάχικη Λεγεώνα" (Η Λεγεώνα ονομάζονταν «ρωμαϊκή» κι είχε συσταθεί από μέλη των ρουμανοβλαχικών κοινοτήτων που αναγνώριζε το επίσημο ελληνικό κράτος ήδη από το 1913) λοιπόν, (1941-1943) είναι το όνομα με το οποίο αποκλήθηκε μεταπολεμικά η πολιτική και ένοπλη οργάνωση που δημιούργησε ο βλαχικής καταγωγής πράκτορας της Ιταλίας και της Ρουμανίας Αλκιβιάδης Διαμάντης, στη Θεσσαλία, Μακεδονία και Ήπειρο, με σαφή προσανατολισμό την υποστήριξη των δυνάμεων της Ιταλίας και της Γερμανίας κατά την Κατοχή της Ελλάδας και την δημιουργία βλαχικού 

αυτόνομου κράτους. Κατά την εποχή της... δραστηριότητάς της η οργάνωση ονομαζόταν Ρωμαϊκή Λεγεώνα και βοηθούσε τις Ιταλικές δυνάμεις στη συλλογή των όπλων που είχαν κρατήσει οι κάτοικοι μετά την παράδοση του Ελληνικού Στρατού. Ο Διαμάντης αποκαλούσε τον εαυτό του αρχηγό και εκπρόσωπο των Βλάχων της Κάτω Βαλκανικής. Ο Διαμάντης έφυγε από την Ελλάδα το καλοκαίρι του 1942 για τη Ρουμανία και τη θέση του στην οργάνωση πήρε ο Νικόλαος Ματούσης. Μετά την οργάνωση αντιστασιακών οργανώσεων το 1942 και τη δυναμική αντίδρασή του ΕΛΑΣ εναντίον μελών της Λεγεώνας, αλλά και την αποχώρηση των Ιταλικών δυνάμεων, η Λεγεώνα διαλύθηκε το Σεπτέμβριο του 1943, ενώ και ο Ματούσης κατέφυγε στην Αθήνα.

Τον Μάιο του 1941, ο Διαμάντης πηγαίνει στα Ιωάννινα και συναντά βλαχόφωνους και το καλοκαίρι περιοδεύει στη Σαμαρίνα, Γρεβενά, Λάρισα, Τρίκαλα, Ελασσόνα, σε πολλά χωριά και στο Πραιτώρι όπου οργανώνει μεγάλη συγκέντρωση βλαχόφωνων με παρουσία αποφοίτων ρουμάνικων σχολών και Ιταλών.

*

Το καλοκαίρι εμφανίζεται και η πρώτη δράση λεγεωναρίων, με αρχηγό τον Βασίλη Ραποτίκα με σκοπό την βοήθεια των ιταλικών δυνάμεων στην ανακάλυψη και συλλογή όπλων που ήταν στην κατοχή του πληθυσμού.

Το Σεπτέμβριο ο Διαμάντης επισκέπτεται τον διορισμένο από τους Γερμανούς πρωθυπουργό Γεώργιο Τσολάκογλου και του υποβάλλει υπόμνημα με ημερομηνία 25/9/1941 ζητώντας δικαιώματα για τους Βλάχους, ίδρυση σχολείων, οικονομική ενίσχυση και ανάμεσα στα άλλα να διορίζονται «Οι Νομάρχαι και οι Δήμαρχοι Ηπείρου , Πίνδου, Θεσσαλίας και Μακεδονίας, όπου υπάρχουν εις τας ως άνω περιοχάς αμιγείς συνοικισμοί Βλάχων ή μικτοί τοιούτοι Βλάχων και Ελλήνων», από κοινού μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και του ιδίου «υπό την ιδιότητά του ως αντιπροσώπου των Βλαχικών Κοινοτήτων της Πίνδου, Ηπείρου, Θεσσαλίας και Μακεδονίας με την προηγουμένην έγκρισιν των Αρχών Κατοχής, ήτοι των Γερμανών διά την περιοχήν Θεσσαλονίκης και των Ιταλών διά την υπό της Ιταλίας κατεχομένην ζώνην.» .

Στη συνέχεια ο Διαμάντης, με τη βοήθεια των ιταλικών αρχών, προχωρά σε αντικατάσταση δημάρχων, ίδρυση ρουμάνικων σχολείων, παρακράτηση εμπορευμάτων και αγαθών καθώς και εξαναγκασμό κατοίκων να μπουν στην οργάνωση των λεγεωναρίων και συνέχιση των επιδρομών στα χωριά για όπλα. Όμως ο Αλκιβιάδης Διαμαντής έπεσε σε δυσμένεια και απεχώρησε από την δράση μεταναστεύοντας ξανά στην Ρουμανία το καλοκαίρι του 1942, αντικαστάστατης του ανέλαβε ο Νικόλαος Ματούσης.

Τα μέλη της Λεγεώνας τύγχαναν ευεργετικών ρυθμίσεων ως προς την τυροκόμηση ενώ σταδιακά συγκροτούνται και ένοπλα ενισχύοντας τις ιταλικές κατοχικές αρχές.

Αντίδραση στη Λεγεώνα

Οι κινήσεις του Διαμάντη και της Λεγεώνας συνάντησαν αντίδραση και από την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, αλλά και από τοπικούς παράγοντες. 

Παράλληλα είχαν ιδρυθεί δυο αντιστασιακές οργανώσεις ενάντια στους Λεγεωνάριους

Η οργάνωση (νεα) Φιλική Εταιρεία που δημιούργησε ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Νικόλαος , τον Μάιο του 1941 προπαγάνδιζε εναντίον της δράσης της Λεγεώνας καθώς και είχε στείλει υπόμνημα διαμαρτυρίας στον Ιταλό στρατηγό Ρουτζέρο στις 15 Γενάρη 1942  ενώ δημοσίευε κείμενα στον Τύπο κατά της δράσης της Λεγεώνας. Παράλληλα, ο υπομοίραρχος Χωροφυλακής, Χ. Κούρτης, έπειτα από συνεννόηση με τον Αβέρωφ, πυρπόλησε στα Τρίκαλα ιταλική αποθήκη εφοδιασμού που προοριζόταν για τη Λεγεώνα. Για την δραστηριότητά τους, ο Αβέρωφ και άλλοι φυλακίστηκαν από τις ιταλικές αρχές στις 28 Απριλίου 1942 και στάλθηκαν αρχικά σε φυλακή και στη συνέχεια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία.

Ράπτης

Η δράση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ εναντίον της Λεγεώνας

Η «Ένωση Ελλήνων Κουτσοβλάχων Εθνικοαπελευθερωτική και Εκπολιτιστική Οργάνωση» που την καθοδηγούσε το ΕΑΜ και έβγαζε προκυρήξεις και την εφημερίδα Κουτσόβλαχος ενάντια και στη δράση της Λεγεώνας καθώς και μέλη του ΕΑΜ προσανατολίστηκαν από το 1941 στην ένοπλη δράση εναντίον λεγωνάριωνη όποια από το 1942 μεγαλώνει και προκαλεί φόβο στους λεγεωνάριους, ειδικότερα μετά και την εκτέλεση του πρωτεργάτη της Λεγεώνας Βασίλη Ραπότικα. Αποτέλεσμα της οποίας ήταν και η αποχώρηση του Νικόλαου Ματούση από την ενεργή δράση στη Λεγεώνα λόγω και φόβου καθώς και την εκτέλεση αρκετών άλλων μελών της Λεγεώνας από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Ο Ματούσης συνέχισε όμως τη πολιτική δράση στην Αθήνα συμμετέχοντας στην εθνικοσοσιαλιστική Οργάνωση Πρωτοπόρων Νέας Ευρώπης (ΟΠΝΕ) όπου συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο Ανδρέας Κονδάκης και ο Γεώργιος Μερκούρης.

Η τύχη των μελών της Λεγεώνας

Μετά την Κατοχή, όταν έγιναν τα Ειδικά Δικαστήρια Δοσιλόγων, κατηγορήθηκαν ως δοσίλογοι 617 άνθρωποι και από αυτούς καταδικάστηκαν οι 152, ενώ δεν έλαβαν ποινή 91 λόγω δεδικασμένου (είχαν ήδη καταδικαστεί για άλλα αδικήματα) και για 55 έπαυσε η δίωξη λόγω θανάτου (σε αρκετές περιπτώσεις, τους είχαν σκοτώσει οι αντιστασιακοί). Αθώοι κρίθηκαν οι 319. Υπέρ του Ματούση κατάθεσε ο αρχηγός του ΕΔΕΣ Αθηνών συνταγματάρχης Απόστολος Παπαγεωργίου-Φιλώτας με τον οποίο είχε σχέσεις

Με στοιχεία από τη Βικιπαίδεια 

* Την σελίδα δεν την "δίνουμε" με λινκ για να μην της κάνουμε "διαφήμιση".

Αν ωστόσο κάποιος επιμένει (κλικ εδώ)

Ως TaXalia εκτιμούμε ιδιαίτερα βλάχους, που έκαναν τα παρακάτω:

- Οι Γεώργιος Αβέρωφ, Μιχαήλ Τοσίτσας και Νικόλαος Στουρνάρας το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Ενισχύουν το Εθνικό Πανεπιστήμιο και το Αρχαιολογικό Μουσείο.

- Ο βαρώνος Σίμων Σίνας την Ακαδημία Αθηνών.

- Οι εξάδελφοι Ευαγγέλης και Κωνσταντίνος Ζάππας τα Ζάππεια Παρθεναγωγεία.

- Ο Απόστολος Αρσάκης τα Αρσάκεια Σχολεία.

- Ο Μιχαήλ Τοσίτσας τα Τοσίτσεια Σχολεία.

- Οι αδελφοί Λάμπρου τον πυρήνα συλλογής του Εθνικού Νομισματικού Μουσείου, ενώ παράλληλα ιδρύουν την εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία και τον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός.

- Ο βαρώνος Κωνσταντίνος Μπέλλιος τη βιβλιοθήκη του στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

- Ο Γεώργιος Αβέρωφ τη Σχολή των Ευελπίδων και τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.

- Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο Γεώργιος Αβέρωφ.

- Ζάππειο, ο Ευαγγέλης Ζάππας.

- Μητροπολιτικό Ναό και Εθνικό Αστεροσκοπείο, ο Σίμων Σίνας, που δωρίζει και στην Σύρο τον Μητροπολιτικό Ναό της. 

- Δημοτικόν Νοσοκομείον «Η Ελπίς», ο Κων. Μπέλλιος, που ταυτόχρονα ιδρύει στην Αταλάντη τον οικισμό Νέα Πέλλα, όπου στεγάζονται όσοι Μακεδόνες αγωνίσθηκαν το 1821 στη Νότιο Ελλάδα.

- Εφηβείον και μετέπειτα Φυλακές Αβέρωφ, ο Γεώργιος Αβέρωφ, που, έπειτα, δωρίζει στη Πατρίδα και το ένδοξο καταδρομικό «Γ. Αβέρωφ», ενώ ιδρύει Γεωργικές Σχολές στη Λάρισα και στην Εύβοια.

- Οφθαλμιατρείο, όλοι μαζί με συνεισφορές.

- Το Μπάγκειον ΄Ιδρυμα, με κτήμα το ξενοδοχείο του «Μέγας Αλέξανδρος», ο Ιωάννης Μπάγκας για να χρηματοδοτεί σχολεία και να μοιράζει βιβλία στις υπόδουλες ακόμη ελληνικές χώρες.

- Ανάλογες ευεργεσίες αφιερώνουν οι ίδιοι και άλλοι επιφανείς Βλάχοι σ’ όλον τον ελληνικό χώρο, στην Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο και τη Διασπορά.

- Ταυτόχρονα, Βλάχοι πρωταγωνιστούν διαδοχικά στις επαναστάσεις των Θετταλο-Μακεδόνων, το 1854, και των Μακεδόνων, το 1878, στον Μακεδονικό Αγώνα και την Εθνική Αντίσταση (τα γράψαμε πιο πάνω με ποιον τρόπο).