Η διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας

Δεν είναι δυνατόν, να υπάρξει πλέον ψευδεπίγραφος τίτλος από αυτόν. 

Άρθρο του Δημήτρη Βαρτζόπουλου στην Καθημερινή

Και τούτο διότι: από ιδρύσεως της η ΝΔ επετύγχανε ποσοστά από 38,1% (1996) έως 45,36% (2004), πέραν των ιδιαιτεροτήτων των 1974-81 και 1989. Χειρότερο το 33,5% το 2009.

Και μετά ήρθε το 2011. Όπου η κεντροδεξιά έκανε αυτό, που έκανε πάντα: έθεσε τη σωτηρία της χώρας πάνω από το άμεσα αντιληπτό συμφέρον της. Πολλοί δεν το άντεξαν, ή δεν το κατάλαβαν. Κατανοητό και όπως τα περισσότερα ανθρώπινα, συγγνωστό. Αυτό οδήγησε στο 18% του Μαΐου 2012 και στο 29% του Ιουνίου 2012. Είναι πρόδηλο λοιπόν, ότι η σημερινή κατάσταση είναι το έκτακτο γεγονός , όχι το ιστορικώς φυσιολογικό. 

Άρα το ζήτημα δεν είναι, να διευρυνθεί η ΝΔ. Είναι να επιστρέψει στο φυσιολογικό ιστορικό της μέγεθος. Όπως και το δίλημμα της διευρύνσεώς  της προς δεξιά ή αριστερά είναι βερμπαλισμός. Το ζητούμενο είναι, να ψηφίσουν τη ΝΔ ξανά, αυτοί που πίστεψαν σε αυτή στο παρελθόν. Οτιδήποτε, και εάν έχουν ψηφίσει στο ενδιάμεσο. Ποιοι είναι αυτοί, το γνωρίζουμε βιωματικά. Τα λοιπά είναι επιτηδεύσεις.

Και γιατί να επιστρέψουν στη ΝΔ; Διότι οι συνθήκες άλλαξαν. Αλλάζουν άμεσα οι καιροί, παρέρχονται τα έκτακτα γεγονότα, διορθώνονται οι θεσμικές αιτίες. Ας μη λησμονούμε:  όταν αλλάζουν οι αιτίες και δεν επηρεάζονται τα αποτελέσματα, παραβαίνονται φυσικοί νόμοι. Η παράβαση των φυσικών νόμων οδηγεί σε διαταραχές. Η αποκατάσταση της τάξης έρχεται βέβαια νομοτελειακά, πολύ αργότερα όμως και επικάθηται τότε σε καταστροφές.

Βεβαίως ειπώθηκαν πολλά και οδυνηρά. Αιτιάσεις και προσβολές. Αλλά, όταν επιστρέφει κάποιος στην οικογένεια, δεν χωρούν μεμψιμοιρίες. 

Η επιστροφή πιστοποιεί ασφαλώς μια αλήθεια. Τη δικαίωση των επιλογών της μητέρας παράταξης. Αυτό το ιστορικό γεγονός βέβαια δεν πρόκειται, επ’ ουδενί, να επηρεάσει ούτε το μέλλον, ούτε την μεταχείριση, ούτε το κλίμα επαναδραστηριοποίησης των συγγενών, που επιστρέφουν. Και τούτο δεν είναι υπόθεση, ούτε ευχή. Είναι δεδομένο της ιστορίας της ελληνικής Κεντροδεξιάς. Ποτέ δε συνέβη σε μας κάτι τέτοιο. Το αντίθετο μάλιστα.

Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: συγγενείς δεν είναι μόνο οι προεστοί. Κατά κύριον λόγον συγγενείς είναι οι πολίτες. Με τα 39 χρόνια δράσης μου  σε όλες σχεδόν τις κατώτερες και μεσαίες θέσεις της οργάνωσης νομίζω, ότι μπορώ, να ισχυριστώ με αρκετή υποκειμενική βεβαιότητα, ότι ο κεντροδεξιός ψηφοφόρος αποφασίζει κατά αποκλειστική του βούληση, ελάχιστα επηρεαζόμενος από τους ταγούς.

Η οικογενειακή επανεύρεση των στελεχών είναι φυσικά ευκταία. Θα βοηθήσει, θα διευκολύνει, θα επιταχύνει. Είναι συνθήκη επαρκώς ικανή, αλλά όχι και απολύτως αναγκαία. Η επανεμφάνιση όμως στο ιστορικό προσκήνιο της ευρείας ελληνικής Κεντροδεξιάς σε επίπεδο πολιτών είναι αναπόδραστη.

Η ύπαρξη δύο ευρέων λαϊκών (υπό την έννοια του Volkspartei) πολιτικών σχηματισμών, ενός, της κοινωνικής φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς και ενός, της σοσιαλδημοκρατικής Κεντροαριστεράς, είναι condition sine qua non υγιούς ανάπτυξης μιας δυτικής κοινωνίας (οιασδήποτε κοινωνίας βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).

Η ελληνική κοινωνία αναδυόμενη από μια μεγάλη περιπέτεια στα ασφυκτικά πλαίσια, που θέτει η ανάγκη, θα οδηγηθεί, αυτονόητα και εν πολλοίς αντανακλαστικά σε λειτουργία συγχρόνων πολυσυλλεκτικών κομματικών δομών, παραγωγής του, πλέον παρά ποτέ απαραίτητου, ικανού πολιτικού προσωπικού.

Το θέμα είναι πόσο γρήγορα.