17 Μαρ 2014

Σσσσσσσ …. το υπουργείο Οικονομικών ….. συσκέπτεται με την Τσιν Τσου Λι

Δεν είναι δυνατόν να δίνουμε δεκάδες εκατομμυρίων για την Ολυμπιακάρα και να μη δίνουμε μερικά ψωροεκατομμύρια για την Ελλαδάρα. Έτσι κ. Μαρινάκη μου; Και συ κ. Μελισσανίδη μου με την Αεκάρα; Κι’ ο Ιβάν με την Παοκάρα!
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης



[Εκατοστή εξηκοστή ένατη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html), εκατοστή εξηκοστή πρώτη από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των βουλευτών της αντιπολίτευσης και εκατοστή έκτη από τη δημόσια καταγγελία της Λ. Κατσέλη αφ’ ενός ότι την «έφαγαν» οι τραπεζίτες, επειδή δεν τους εξυπηρετούσε ο «νόμος Κατσέλη», αφ’ ετέρου ότι αποτελεί έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].

               Είμαι πλέον τόσο καχύποπτος που δεν πιστεύω ότι τα εξειδικευμένα στελέχη παντός υπουργείου δεν ξέρουν τί κάνουν, αλλά ότι ξέρουν πολύ καλά τί κάνουν και θέλουν να βολέψουν κάποιους εν τη ηλιθιότητί τους. 
               Τελευταίο κρούσμα αυτό που διάβασα στις εφημερίδες προ ημερών. Σκέφτονται λέει να καταργήσουν τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων προκειμένου για πράξεις μεταβίβασης αυτών, ώστε να πληρώνεται ο φόρος 3% επί του ποσού που θα αναγράφεται στο συμβόλαιο, επειδή οι πραγματικές αξίες στην αγορά υπολείπονται των αντικειμενικών. Δηλαδή: αντικειμενική αξία € 40.000, τίμημα ίσο με την πραγματική αξία των € 20.000, γράφω στο συμβόλαιο € 2.000 και πληρώνω ΦΜΑ επί των € 2.000. Κάπως έτσι.

               Ας αναδράμομεν και πάλι εις το ουχί απώτατο παρελθόν. Έτος 1982. Με υπουργό τον τσάρο Αρσένη [πού τσάρος σήμερα] ο υφυπουργός Τσοβόλας καθιερώνει την επιβολή του ΦΜΑ επί αξιών εκ των προτέρων καθορισμένων [=αντικειμενικών], ώστε να γνωρίζει ο συναλλασσόμενος πόσο φόρο θα πληρώσει και να μην αναγκάζεται να έρχεται σε συναλλαγή με τον Έφορο, προκειμένου ο τελευταίος  να καθορίζει την πραγματική φορολογητέα αξία σε χαμηλά ποσά και να παίρνει και το κάτι τίς του [άρθρο 41 ν. 1249/1982]. Ο Τσοβόλας, δηλαδή, κατήργησε την επαίσχυντη συναλλαγή του πολίτη με τον έφορο καθορίζοντας ότι του λοιπού θα πληρώνει ο πολίτης φόρο εκ των προτέρων γνωστό. Έτσι, οι συναλλασσόμενοι δεν είχαν λόγο  να μην αναγράψουν στο συμβόλαιο το πραγματικό τίμημα, έστω και αν αυτό ήταν υψηλότερο της αντικειμενικής αξίας, αφού ό ΦΜΑ που θα πλήρωναν υπολογιζόταν επί της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου. Με τον τρόπο αυτό οι συναλλαγές έγιναν πιο διαφανείς και το σύστημα επέτρεπε στο υπουργείο Οικονομικών να συγκεντρώνει στοιχεία για τις πραγματικές αξίες, στη συνέχεια δε να αναπροσαρμόζει τις αντικειμενικές αξίες, ώστε να εισπράττει φόρο επί αξίας όσο το δυνατόν πλησιέστερης προς την πραγματική.  Δόθηκε, μάλιστα, η δυνατότητα στον πολίτη να αμφισβητήσει ενώπιον των δικαστηρίων την αντικειμενική αξία και να αποδείξει ότι η πραγματική είναι κατώτερη της αντικειμενικής και έτσι να πληρώσει φόρο επί της κατώτερης αντικειμενικής.
               Άψογη ρύθμιση. Μεταρρύθμιση επί το ορθότερον.
 
               Εν συνεχεία έρχεται ο υπουργός Οικονομικών Πλαιοκρασσάς, ο οποίος ορίζει ότι αν στο συμβόλαιο  αναγράφεται τίμημα ανώτερο της αντικειμενικής αξίας, ο καταβλητέος φόρος υπολογίζεται επί του αναγραφομένου στο συμβόλαιο υπέρτερου τιμήματος [άρθρο 14§10 ν. 1882/1990]. Έκτοτε όλη η Ελλάδα αναγράφει στα συμβόλαια ως τίμημα την αντικειμενική αξία και το υπέρτερο τίμημα καταβάλλεται «μαύρο». Έτσι, το Δημόσιο έχασε τη δυνατότητα να συγκεντρώνει στοιχεία για την πραγματική αξία των ακινήτων, ώστε στη συνέχεια να προσαρμόζει καταλλήλως την αντικειμενική και ώθησε τις τράπεζες να χρηματοδοτούν και το «μαύρο» μέρος του τιμήματος χαρακτηρίζοντάς το μέρος του δανείου που αντιστοιχούσε στα «μαύρα» ως «επισκευαστικό δάνειο». 
               Αυτό δεν λέγεται ρύθμιση. Λέγεται απορρύθμιση. 
 
               Τώρα, λοιπόν, σκέφτεται το υπουργείο να καταργήσει τις αντικειμενικές αξίες, επειδή οι πραγματικές είναι πολύ κατώτερες. Και πώς θα γίνει αυτό; Θα επανέλθουμε στη συναλλαγή με τον Έφορο; Και όλη αυτή η μεταρρύθμιση με κατάργηση των γραφειοκρατικών διαδικασιών και χρήση των ηλεκτρονικών μέσων, ώστε ο φορολογούμενος να μην έρχεται σε επαφή με τις Εφορίες; 
               Δεν είναι πιο απλό, αντί να καταργήσουν τις αντικειμενικές αξίες, να αντικαταστήσουν την επί Τσοβόλα καθιερωθείσα χρονοβόρα  και εκ των υστέρων, δηλαδή μετά την πραγματοποίηση της αγοραπωλησίας, προσφυγή του φορολογούμενου στα δικαστήρια με μια πιο ευέλικτη διαδικασία ενώπιον δικαιοδοτικού, πάντοτε, οργάνου, ώστε αυτός που σκοπεύει να αγοράσει ένα ακίνητο να προσφεύγει στο δικαιοδοτικό όργανο πριν από την πραγματοποίηση της αγοράς και να έχει εντός εβδομάδος απόφαση που θα καθορίζει ποιά είναι η πραγματική αξία, επί της οποίας θα καταβληθεί ΦΜΑ; Αυτό το δικαιοδοτικό όργανο θα μπορούσε να είναι ο Πρόεδρος Υπηρεσίας του αρμόδιου Διοικητικού Πρωτοδικείου, όπου θα προσφεύγει ο πολίτης χωρίς παράβολα και αηδίες. Δεν είναι δα και τόσο πολλές οι αγοραπωλησίες που πραγματοποιούνται στη Μνημονιακή Ελλάδα, ώστε να φοβάται το υπουργείο  ότι θα κατακλυσθεί ο Πρόεδρος από αιτήσεις προσδιορισμού τής πραγματικής αξίας του ακινήτου.
 
               Και καπάκι έρχεται η αμερικανοκινεζούλα του ΔΝΤ, η οποία διαπίστωσε αδυναμία είσπραξης των αναμενομένων φόρων, και ρίχνει τη φαεινή ιδέα της φορολόγησης των αυτοκινήτων, των οποίων έχουν κατατεθεί οι πινακίδες. Την επιβολή, δηλαδή, «τέλους μη κυκλοφορίας», για να εισπραχθούν € 120.000.000. Η ευρηματικότητα στο φόρτε της. Κι’ εσείς ρε παιδιά εκεί στην Καραγεώργη Σερβίας γιατί δεν σκεφτήκατε κάτι πιο απλό; Ποια είναι η ολική χωρητικότητα των  εμπορικών πλοίων με ελληνική σημαία άνω των 100 κόρων εκάστου;  44.217.757 κόροι [στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ Νοεμβρίου 2013]. Λέτε στην κ. Τσιν Τσου Λι ότι θα στείλει ο υπουργός μία επιστολή στους εφοπλιστές με την παράκληση να εισφέρει έκαστος τρία ευρώ ανά κόρο πλοίων που κατέχει. Ένας που έχει 20.000 κόρους θα δώσει € 60.000, ο άλλος με τους 300.000 κόρους θα δώσει € 900.000 και ο τρίτος με τα 2.000.000 κόρων € 6.000.000. Μη μου πείτε ότι δεν τα έχουν. Ασφαλώς και τα έχουν. Άλλωστε, δεν είναι δυνατόν να δίνουμε δεκάδες εκατομμυρίων για την Ολυμπιακάρα και να μη δίνουμε μερικά ψωροεκατομμύρια για την Ελλαδάρα. Έτσι κ. Μαρινάκη μου; Και συ κ. Μελισσανίδη μου με την Αεκάρα; Κι’ ο Ιβάν με την Παοκάρα! 
               Και ένα πρόβλημα προς λύση από την κ. Τσιν Τσου Λι, όλο το ΔΝΤ και τους εγκεφάλους του υπουργείου Οικονομικών: μεσαίος επιτηδευματίας έχει λαμβάνειν επιστροφή φόρου € 10.000 και οφείλει ΦΠΑ € 12.000. Η Εφορία τού δεσμεύει όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς για να εισπράξει τον ΦΠΑ, αλλά δεν επιστρέφει τα € 10.000 που έχει λαμβάνειν ο επιτηδευματίας, ώστε να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα. Ο επιτηδευματίας πρέπει να πληρώσει το προσωπικό του με καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς τους από δικό του τραπεζικό λογαριασμό, διαφορετικά η μισθοδοσία δεν αναγνωρίζεται ως εκπεστέα δαπάνη. Από την άλλη μεριά, ο επιτηδευματίας δεν επιτρέπεται να εισπράξει άνω των € 500 χωρίς κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό του. Άρα, είναι μπλοκαρισμένος. Ό,τι εισπράττει θα πηγαίνει στο Δημόσιο και δεν θα μπορεί να πληρώνει ούτε προσωπικό, ούτε ΔΕΗ, ούτε προμηθευτές, ούτε μίσθωμα κ.λπ. μέχρις ότου δεήσει το Δημόσιο να του επιστρέψει τα € 10.000. Τί κάνει; Μία εύκολη λύση είναι να αυτοκτονήσει. Η άλλη είναι να βρει τρόπο να παλέψει με το ηλίθιο κράτος. Κάθε είσπραξη, λοιπόν, άνω των € 500 τη σπάει σε εισπράξεις των  € 450. Πληρώνει το προσωπικό του σε μετρητά και για να μην πληρώνει περισσότερο φόρο επί των κερδών του, αφού δεν θα εκπέσει από τα έσοδα η μισθοδοσία με τον τρόπο που την καταβάλλει, αρχίζει να μην εκδίδει αποδείξεις για το σύνολο των εισπράξεών του. Παρανομεί, αφού παραβιάζει τους νόμους Σαμαροβενιζέλου. Αλλά είναι η φύση η ίδια, το ορμέμφυτο της αυτοσυντήρησης, που του επιβάλλει να ενεργεί έτσι. Ακολουθεί,  λοιπόν, τους νόμους της φύσης. Και μετά σου λένε ότι ο Έλληνας κατατρύχεται  από το σύνδρομο της Τουρκοκρατίας. Ότι θέλει να ξεγελάει το κράτος, όπως ήθελε να ξεγελάει τον Τούρκο δυνάστη, επειδή τον έβλεπε ως αντίπαλο. Όταν, όμως, το κράτος είναι ανάλγητο, ανίκανο και ηλίθιο και τον καταδυναστεύει με την αναλγησία, την ανικανότητα και την ηλιθιότητα των κυβερνώντων και των μανδαρίνων τους, τότε ξυπνάει μέσα του ο Οδυσσέας και επιβιώνει. Πώς να μη βλέπει ως αντίπαλο ένα τέτοιο κράτος; Primum vivere κυρία Τσιν Τσου Λίτσα μου.    

Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος το γιατρού Γωγούση 
 
Copyright © 2015 Taxalia Blog - Θεσσαλονίκη